معروف است که مردم اصفهان، شیعه شدن خود را وام‌دار او هستند، اصفهانِ سدۀ چهارم، سرزمینی بود که مردمش اسلام را از دیدگاه اهل‌تسنن پذیرفته بودند و ناصبی‌گری و تسنن افراطی در باورهای آن‌ها ریشه دوانده بود.
اما صاحب‌بن‌عَباد، ادیب، شاعر و وزیر شیعه‌مذهب آل‌بویه در قرن چهارم، به باور بسیاری نقش پررنگی در شیعه شدن مردم اصفهان داشت. صاحب یک جنبش چند دهه‌ای را پایه‌گذاری کرد و زمینه‌های دوستی اهل‌بیت را با برگزاری مراسم سوگواری و مرثیه‌سرایی امام‌حسین فراهم کرد. او با این جنبش فرهنگی، در تلطیف نگرش اصفهان از تسنن افراطی به تسننی که دوست‌دار اهل‌بیت است، حرکت کرد و راه را برای نزدیک‌شدن به تشیع هموار کرد. صاحب، کتابخانه‌هایی ساخت که شمار کتاب‌هایش را نزدیک ۲۰۰ هزار شمرده‌اند. رقمی که با همۀ کتاب‌های کتابخانه‌های اروپا برابر بود. او در اصفهان گسترۀ علم و ادب را با حضور ادیبان و دانشمندان بزرگ گستراند و این پیوند را زمینه‌ساز دگرگونی نگرش و فرهنگ مردم می‌دانست. دانشمندان بسیاری نیز کتاب‌های خود را به وی پیشکش می‌کردند. از جمله شیخ صدوق که کتاب عیون‌أخبارالرضا را به خاطر دل‌دادگی صاحب به اهل‌بیت، به وی هدیه کرد. محبتی که در شعرهای صاحب به روشنی دیده می‌شود:
حب علی بن أبی‌طالب / هو الذی یهدی إلى الجنه
إن کان تفضیلی له بدعه / فلعنه الله على السنه
دوستی علی‌بن‌أبی‌طالب هدایت‌گر به سوی بهشت است. اگر برتری‌دادنِ او بر دیگران، بدعت و خلاف سنت است، پس نفرین خدا بر سنت باد. سرانجام صاحب‌بن‌عَباد که می‌خواست ۲۸ قصیده با حروف عربی در ستایش امیر مؤمنان بسراید، بدون سرودن قصیدۀ آخرش (واویه) از این جهان رخت بربست
